"yarın krem rengi etek giyeceğim. hazır ol kokoşluğun nirvanasına varıcam. cumartesi de kütüphanede pejmürdeliğin dibine vurup hayatın bir sinüs dalgasından ibaret olduğunu ispatlayacağım.
bekarlık çeneme vurdu :)"
geçen gün okula geldi tuluhan tekelioğlu'nun sergisi, belgeseli ve kendisi... sergiyi dolaşırken konferans salonundan biri çıktı belgesel başlıyor arkadaşlar diyerek. ne olduğumu şaştım,bir anda kendimi karanlık konferans salonunda buldum. el yordamıyla oturacak bir yer bulduktan sonra başladık belgeseli izlemeye... dedim ki iyi ki bu yanlışlık olmuş, iyi ki düşmüşüm buraya. çok sevdim belgeseli. çok samimi geldi. kadınsak hep aynıyızı da gördüm kadınsak çok farklıyızı da...ve belgeselden çıkan ana tema: kadınlar hep başkaları için yaşıyor...ya erkekler için, onlara güzel görünmek için, onlar tarafından sevilmek için, ilgi görmek için, ya çocukları için...ya anne babaları için... ya da kağpital için...kendileri hariç hep birileri için yaşıyorlar...gerçekten de öyle...40 yaşında anlamış kadınlar bunu... ya da 40 yaşına gelince tak etmiş, artık birşeyler değişmeli demeye başlamışlar. bu kadar şefkat ve merahmet gerçekten iyi mi acaba?
başörtülü kadınlar da vardı, en çok da başörtülü bir yazarın söyledikleri hoşuma gitti; erkek gibi düşünüyoruz erkek gibi davranmak zorunda kalıyoruz, erkek gibi mantıklı olmak istiyoruz... hayır kadın olarak da yaşayabiliriz, kadın olarak sosyal hayatta var olabiliriz... anlamına gelecek şeyler söyledi...
veee belgeselde hemen hemen tüm kadınların değindi ortak bir nokta: aşk arıyoruz!
başıma birşey gelmeyecekse ben bu belgeseli çok sevdim :)
sen miting meydanlarında topuklu ayakkabı giyen kız
hem eleştriyor hem de seviyorum seni :)
Ona doğru yol alanlar ancak teveccüh nurları ile yollarını bulabilir. Madem sen bir kulsun, kulluğunla zıtlaşan bütün insani vasıflardan çık. Çık ki, Hakk’ın çağrısına icabet etmiş ve O’nun huzuruna yaklaşmış olasın.
Şunu bil ki; her türlü günah ve şehvetin temeli ve kaynağı nefisten razı olmaktır. Her türlü itaat, yakaza ve iffetin kaynağı ise ondan razı olmamaktır.
Bu babda şu söylendi: nefsinden razı olmayan bir cahille yoldaş olman nefsinden razı olan bir alimle yoldaş olmandan daha hayırlıdır. Nefsine uyan alimin ilmi nerede?
Hangi kalp için ölü derler? Şu kalp için ölü derler ki; ibadetini yapamadığında üzülmez, hata ve günah işlediğinde pişman olmaz.
Bir ibadet vardır ama küçüktür ve göze batmaz. Onu hor görme, o cimri küçük ibadet kalbi diriltmeye yeter bazen.
Nefsin ordusu karanlık; kalbin askeri nurdur.
Cenabı hakk kuluna yardım edeceği zaman nur ile onun imdadına koşar.
Keşif nur için, hüküm basiret ve gönül gözü için, ikbal ve ibdar ise kalp için söz konusudur.
Ey yolcu!
Hayret vadisinde bazen şuna şahit olabilirsin: Bir kimse ki ihsan ve lütuf yolunun nezaketi ile Allah’a yönelmez bakarsın o kişi mihnet ve imtihan zincirleri ile O’na doğru çekilir.
Lütfun da hoş, kahrın da hoş demesini öğren.
Bir takım nimetlere garkolup da buna şükretmeyenin hali nedir? Şudur ki nimetler kaybolup gider,o da onların peşine düşer. Gözü bağlı bir gidiştir bu, sakın bundan.
Sen şükür ipi ile nimetleri bağlamaya bak.
Bazen durup düşünürsün, Allah katında benim yerim ve kıymetim nedir acaba diye kendi kendine sorarsın. O zaman etrafa değil kendine bak. Nerede duruyorsun? Hangi iş işliyorsun? Hangi halde bulunuyorsun? Şunu bil ki;
Senin O’ndan istediğin şeylerin en hayırlısı O’nun senden istediğidir.
Cenabı hak dilini talep ve dua için çözüp serbest bıraktığın an, ellerin gözyaşları ile semaya açıldığı an, işte o an sana ihsan iniyor demektir.
Vardığı menzilde yolların birbirine karıştığını görüp korkuya kapılma. Asıl korkulacak şey heva ve hevesin kalbine galip gelmesidir. İki şeyden birini tercih edeceğin zaman bunlardan nefsine ağır geleni seç, onu yap. Çünkü nefse ancak hak ve doğru olan şey ağır gelir.
Bil ki her kalbe nur iner, lakin o kalbi masiva ve ağyar ile dolu görünce indiği yeri terk edip gider. Kalbini aç ve temiz kıl. Hak Teala onu maarif ile doldursun.
O’nun bağış ve ihsanı gecikmez. Lakin senin O’na yönelmen gecikebilir. İnsanoğlu sevdiğinin kulu kölesi olur. Allah kendisinden başka hiçbir şeye ve kimseye kul olmanı istemez.
Ancak ve ancak Allah’a kul olanlar gerçekten hür ve serbest olabilirler. Tefekkür kalbin kandilidir, o giderse karanlıkta kalırsın.
Yolcunun duası:
İlahi beni nefsimin zilletinden çıkart, kabre girmeden önce beni şüphe ve şirkten temizle. Ancak senden yardım diliyorum, ancak sana tevekkül ediyorum, beni bırakma, beni hüsrana uğratma. Senin fazlına ve ikramına rağbet ediyorum, beni mahrum etme. Sana senin tarafına intisab ediyorum, beni uzaklaştırma. Senin kapında duruyorum. Beni kabul et!...
mustafa kutlu/arka kapak yazıları
Marta bakan biliyordu geleceğini
Nisana bakan görüyordu alaca renklerini
Kızıl ve yeşil seherini
Mayısa bakan buldu seni
Ve bir bahar günü doğdun sen
Bir bahar günü doğdun sen
Baharın ta kendisi oldun sen
Ruhlarımız için en lüzumlu en kıymetli olan şeyleri birbirimizde bulduktan sonra diğer teferruatı görmemezlikten gelmek daha doğrusu büyük bir hakikat için küçük hakikatleri feda etmek daha insanca ve insaflı olmaz mıydı?
biliyorum sebebini bir bir biliyorum
öyle kolay kendisi kurtulması söylemesi öyle kolay
kolaylığından sıkılıyorum
kurtulmak elimden gelmiyor
turgut uyar/eski kırık bardaklar
bugün tüyap'a yapı fuarına gittim. öyle "şeyler" gördüm ki, midem bulandı, aklım dağıldı, gözlerim iğrendi! hiçbiri de "yapı"yla ilgili değildi... belki de tamamen yapısaldı. kadınların kullanılmasından, kadınların bedenlerinin kullanılmasından, kadınların sömürülmesinden, kadınların çıplaklaştırılmasından nefret ediyorum, iğreniyorum, dayanamıyorum!!!
"Ve iz kateltüm nefsen" -ki siz bir canı katletmiştiniz-
Bir paslı kutuya koydular yüreğimi
Oysa ben yüreğimi hep avuçlarımda taşırdım
-ki şimdi; bir kızıl mıhtır
avuçlarımdaki-
Kimsenin gölgesine denk düşmezdi, şaşardım
Sıyıra sıyıra soydular gölgemi
-ki gölgem; sırtımda çarmıhtır-
Usûl buydu, duymadığım usûllerden biri
Göğün yedi kat altıydı, geceydi
Vuruldum, vuruluşum; fâili meçhûllerden biri
Başıma iki kurşun sıkıldı sessizce
Cesedim pıtıraklı bir çukura atıldı, gizlice
Namâzımı yer altında ifritler kıldı
-ki ifrit namâzı; salâsız, istikametsizdir-
Yerin yedi kat altıydı, geceydi
-ki gece;
bir kurşun kadar merhametsizdir-
Vurdular, vuruluşum; kim bilir hangi parmağa düştü
Meçhuldü fail dedim ya, sakladı yağlı zifir
Yıldızlar tutuklandı, ay tuzağa düştü
-ki hilali;
bir hırçın denizde boğdular-
Hangi dava, hangi döngü, hangi çevgendi katlim
Ben bilmedim, karım bilmedi,
hiç kimse, hattâ katilim
Kurşun değildi, cevabı yok sorulardı beynime sıkılan zehir
Dile gelen kelimeleri koğdular
-ki boşlukta bir çengele astılar kelimeleri-
Geceydi, iki can bulacaktım o gece;
-ki canlarım; o geceye doğdular-
Gök yarıldı, yer sarsıldı, ateş ocağa düştü
İki kurşun yedim, iki can yerine
-ki kurşun başımda bir yerdedir-
Bir yürekte üç can aldılar
Ben görmedim, karım görmedi, hele bebelerim
-ki bebelerin doğuşu; zaten meçhûledir-
Kesildi bağlar, kundak dürüldü öylece
Çağrıldı yer altından kubur ifritleri
Kırıldı kalem, tükendi kelam, kapandı defter
Hiç yoran olmadı, bir soran olmadı,
-ki yürekler paslı kutuya konulmuştu zaten-
Etime et vuran olmadı bir sefer
"Ve izâ kateltüm nefsen" (*)
Yasaklandım mucizelerden...
Katlime hüküm sürüldü böylece
"-ki ölüm; belirsiz,
delil; kifayetsizdir!"-
Göğün yedi kat altıydı, geceydi
-ki gece;
bir kurşun kadar merhametsizdir-
(*) Bakara Suresi, 72. Ayet'ten
ahmet tezcan